Poprzez intymne pamiętniki wideo i poetyckie listy wysyłane z frontu do pięcioletniego syna Théo, Alisa Kovalenko – reżyserka, która została żołnierką – uchwyciła niszczycielską rzeczywistość wojny, jednocześnie zastanawiając się nad dokonanym przez siebie wyborem służby w obronie ojczyzny. Jej kamera ujawnia zarówno chaos zniszczenia, jak i człowieczeństwo, które odnajduje wśród towarzyszy broni – ich przyjaźnie, wzajemne wsparcie i czułe więzi utrzymywane z odległymi rodzinami.
